Επίκαιρα
Τα τρένα που φύγανε...
Δημοσίευση: 26 Σεπ 2011 2:56
Πυρετός ιδιωτικοποιήσεων μας έχει πιάσει. Ξεπουλάμε τα πάντα στο βωμό της σωτηρίας μας. Πρώτος και καλύτερος ο Ο.Σ.Ε. Δέκα δισεκατομμύρια χρεωμένος. Η ευθύνη των πολιτικών για την απαξίωση και τη χρεοκοπία του Ο.Σ.Ε. είναι διαχρονική. Δεν εξαιρούνται φυσικά και οι εξαχρειωμένοι συνδικαλιστές, αλλά και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν. Ως casta diva προτείνουν τη σωτηρία του με την ιδιωτικοποίηση. Είναι κρίμα, όταν άλλες χώρες έκαναν το σιδηρόδρομο όχημα ανάπτυξης και προόδου, όταν συνέδεσαν υποθαλάσσια τη Γαλλία με την Αγγλία, όταν έχουν στα σκαριά τη διηπειρωτική σύνδεση Αγγλίας - Ν. Υόρκης ή όταν τα ηλεκτρικά τους τρένα τρέχουν με 400 χλμ. την ώρα.
Πρώτος λοιπόν στο σφυρί ο Ο.Σ.Ε. Το παιδί του Σ.Ε.Κ. Αλήθεια, και πόσα δεν έχουμε αν θυμηθούμε από τα τρένα! Αμέτρητες ανθρώπινες ιστορίες. Απίθανες εντυπώσεις και εμπειρίες από τους «Καρβουνιάρηδες» ή τους «Μουντζούρηδες». Ένας ιστορικός κύκλος με τραγούδια και αποχαιρετισμούς. Σπαραγμοί καρδιάς και δάκρυα καυτά για χωρισμούς. Γνωριμίες της μιας διαδρομής, που διαλύονταν σαν σύννεφα την επόμενη ή ρίζωναν στην καρδιά μας και άλλαζαν τη ζωή μας. Σκηνές του σινεμά από τα τρένα του φαρ-ουέστ, που αργοκίνητα τα πρόκαναν οι έφιπποι ληστές. Το τρένο Αθήνα - Γερμανία. Το τρένο των μεταναστών, που κουβαλούσε δέος για το αύριο, αλλά και ελπίδες. Το τρένο που έφευγε στις 8, στις 12 ή το βραδινό και σήμαινε για μας την ώρα. Του, του, του... σφύριζε και ο ήχος του σαν φίδι απλωνόταν στα σοκάκια της πόλης.
Κάποτε η καρδιά της Λάρισας δεν χτυπούσε μόνο στην Κεντρική πλατεία. Χτυπούσε πιο δυνατά στο σιδηροδρομικό σταθμό της. Καθώς τα λεωφορεία, τα Ι.Χ. και τα φορτηγά ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση, όλη η διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων γινόταν με το τρένο. Στην ώρα τους συνέρεαν οι αμαξάδες με τις στράκες, οι πεζοί με τους μπόγους, οι αχθοφόροι σε συναγερμό και πολυζήτητοι. Φαντάροι για κατάταξη. Διερχόμενοι εμπορικοί αντιπρόσωποι. Λούστροι και μικροπωλητές, στέντορες και επίμονοι να προσφέρουν σουβλάκια, γιαουρτάκια, ζαχαρωτά... Καραγκούνηδες και βλάχοι με σαλβάρια και σιγκούνια. Μνήμες παραδοσιακές. Ο άρχοντας σταθμάρχης πάντα στητός και σοβαρός. Κάθε αμαξοστοιχία υπάκουε στις προσταγές του. Δεν έλειπαν φυσικά και οι καβγάδες. Οξύθυμοι και νταβατζήδες έδιναν παλμό στη ζωή του Σταθμού. Κόσμος και ντουνιάς. Στην πλατφόρμα του σταθμού εκρήξεις βαθιών και έντονων συναισθημάτων. «Καλωσορίσματα» και «ώρα καλή». Χωρισμοί που σπάραζαν καρδιές ή γεννούσαν όνειρα κι ελπίδες. Δύναμη προσμονής και καρτερικότητας.
Και τώρα πώς κατάντησε ο Σταθμός μας; Ένα ρολόι τότε έδινε την ακριβή ώρα. Τέσσερα ρολόγια σήμερα χάσκουν ανενεργά. Σταματημένα από καιρό, καθώς χλευάζουν την ανικανότητα και αβελτηρία των αρμοδίων. Ένας κηπάκος που λουλούδιαζε κάποτε, τώρα γέμισε ξερόχορτα και τσουκνίδες. Προσπαθούν να ερεθίσουν τους διάγοντες νήδυμον ύπνον, αλλά του κάκου.
Τι να πούμε όμως για τα ρημαγμένα κτίρια των Σταθμών; Τα περισσότερα κατατάσσονται στα πρώτα δείγματα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Τι ομορφιά έχει ο Σταθμός του Βόλου και ο δικός μας «Θεσσαλικός;». Ο Θεσσαλικός με την Τούμπα συχνά γίνονταν τόπος εκδρομής, πικ-νικ και διασκέδασης. Όπου κι αν σε οδηγούν οι ράγες του τρένου όλο και θα σε φέρουν μπροστά σε καταρρέοντα κτιριακά κομψοτεχνήματα. Όλα τους μοιάζουν με ξωκλήσια που παραμένουν τώρα αλειτούργητα. Λεηλατημένα, κοπροβριθή, σκεπασμένα από θεριεμένα βάτα. Μάρτυρες μιας εποχής που η Ελλάδα μπορεί να ήταν φτωχότερη από σήμερα, αλλά ήταν νοικοκυρεμένη. Βαγόνια ξεχασμένα, παρατημένα στην τύχη τους, ερείπια του χρόνου. Σιδεριές και σάπια ξύλα που θυμίζουν τα κάποτε παγκάκια.
Α, και τώρα που είπαμε για βαγόνια. Ο προκλητικά θρασύς και ιταμώς χρηματισθείς κ. Μαντέλης, με μαφιόζικες συμφωνίες και αμαρτωλές συμβάσεις, παράγγειλε ηλεκτροκίνητες μηχανές και καινούρια βαγόνια που ρέβουν και φθείρονται παρατημένα, γιατί - άκουσον, άκουσον - δεν ταιριάζουν στα δικά μας σιδηροδρομικά δίκτυα. Ποιος θα δεχθεί ν’ αναλάβει την κάθαρση αυτού του κοπρώνα στον Ο.Σ.Ε.; Ποιος θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη του για να μας ξαναδώσει έναν αξιοπρεπή σιδηρόδρομο; Πιστεύω κανείς. Θα μείνει ένα όνειρο, όπως μας άφησε με όνειρα ανεκπλήρωτα η φαύλη διοίκηση του Ο.Σ.Ε. και εθελότυφλο ελληνικό κράτος.
