Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε Δελτίο Τύπου του Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου με έδρα την Αθήνα σχετικά με την υπογειοποίηση των σιδηροδρομικών γραμμών.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ
Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΩΝ
(ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΕΡΓΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κλπ)
Οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες εναντίον κάθε νέου έργου, απανταχού της Ελλάδος, από Δήμους, «ομάδες πολιτών», «οικιστών», «πολιτιστικών συλλόγων» εν ενεργεία ή υποψηφίων Βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών, Δημοτικών και Νομαρχιακών Συμβούλων και άλλων τινών, έχουν πάρει τελευταία την μορφή χιονοστιβάδας, με κύριο χαρακτηριστικό μία αρνητικότητα η οποία δεν εδράζεται σε μελέτη και γνώση του θέματος, ούτε και λαμβάνει υπ’ όψη της το συμφέρον του συνόλου. Και δεν εννοούμε βέβαια τις κινητοποιήσεις που είναι επιβεβλημένες για την προάσπιση πραγματικών συμφερόντων των πολιτών. Έτσι, η επιβεβλημένη και αναγκαία παρέμβαση των πολιτών, που συμπληρώνει την θεσμική λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, καθ’ όσον οδηγεί προς μία αμεσότερη και πιο συμμετοχική Δημοκρατία, υποβιβάζεται, τις περισσότερες φορές, σε μία οργανωμένη πίεση διαφόρων ομάδων, για την εξυπηρέτηση στενών, τοπικών, ή συντεχνιακών συμφερόντων, εις βάρος, τις περισσότερες φορές, των πραγματικών συμφερόντων του συνόλου. Τόσο, που πολλοί ειδικοί επιστήμονες να μιλούν για «αρνησιομανία» των Ελλήνων, όταν δεν υποκρύπτεται εξυπηρέτηση των συμφερόντων που προαναφέραμε.
Το φαινόμενο έχει πάρει ευρύτατες διαστάσεις, πολλές φορές δε οι επιπτώσεις είναι πολύ σοβαρές στο κοινωνικό σύνολο, κάποιες δε φορές αρνητικές τελικά και για τους ίδιους τους «εξεγειρόμενους», οι οποίοι πέφτουν, ενίοτε, θύματα ορισμένων επιτηδείων, που έχουν συμφέρον από την ματαίωση κάποιου έργου. Μία τέτοια κλασική περίπτωση αρνησιομανίας, που έβλαψε κυρίως τους ίδιους τους αρνητές, είναι η περίπτωση της Αγίας Παρασκευής, όχι βέβαια της Αγίας της Εκκλησίας, αλλά του γνωστού σε όλους μας προαστίου, στην κεντρική Πλατεία του οποίου προγραμματιζότανε η κατασκευή σταθμού της γραμμής 3 του μετρό και ο οποίος δεν κατασκευάστηκε λόγω των διαμαρτυριών του τότε Δημάρχου και ορισμένων κατοίκων, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι ο σταθμός θα κατέστρεφε το προάστιο, παραπείθοντας περί αυτού και πολλούς άλλους. Και βέβαια όταν έγινε ορατή η ζημία για την Αγία Παρασκευή, ήταν πλέον αργά.
Εμείς βέβαια, όπως άλλωστε είναι φυσικό, θα επικεντρωθούμε σήμερα στις αντιδράσεις σε έργα που αφορούν τα μέσα σταθερής τροχιάς. Διαβάζουμε λοιπόν κάθε μέρα στον τύπο ότι ασκούνται πιέσεις από Δημάρχους και άλλους παράγοντες, για την απομάκρυνση των σταθμών από την πόλη τους ή για την απομάκρυνση των γραμμών ή για την υπογειοποίησή τους. Έτσι κάτοικοι της Λάρισας ζητούν να μεταφερθεί ο σιδηροδρομικός σταθμός κάποια χιλιόμετρα έξω από την πόλη, αδιαφορώντας για το πως θα εξυπηρετηθούν οι συμπολίτες τους και οι επισκέπτες της πόλης, ή για το αν, κατόπιν αυτού, θα έχει επιβάτες και άρα λόγο υπάρξεως ο σιδηρόδρομος. Κάτοικοι Κοζάνης ζητούν να μην υπάρχει σιδηρόδρομος προς την πόλη τους, ως περίπου άχρηστος (!), ο Δήμαρχος Καλαμπάκας να μεταφερθεί ο σιδηροδρομικός σταθμός έξω από την πόλη, Δήμαρχοι, πολιτευτές, κάτοικοι και άλλοι «παράγοντες» της περιοχής της Αθήνας να υπογειοποιηθούν οι γραμμές του Ο.Σ.Ε. για περίπου 30 χιλιόμετρα (!) δηλαδή από τον Ρέντη μέχρι τον Άγιο Στέφανο και ο «ωραιότερος» όλων, ο μη επανεκλεγείς Δήμαρχος Βόλου κ. Μήτρου, που ζήτησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μετακίνηση του σταθμού του Βόλου στο Λατομείο, δηλαδή 15 περίπου χιλιόμετρα (!) έξω από την πόλη. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι, αν γίνονταν όλες οι ζητούμενες υπογειοποιήσεις, τότε θα έπρεπε να κατασκευασθούν πάνω από 100 χιλιόμετρα υπόγειας γραμμής (!) σε όλη την Ελλάδα, αφού και οι περισσότερες πόλεις και τα περισσότερα χωριά της Αιγιαλείας ζητούν υπογειοποίηση της γραμμής προς την Πάτρα.
Και καλά, δεν ταξίδεψαν και δεν ξέρουν, όλοι αυτοί, τι γίνεται σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι σταθμοί βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, όχι απλώς «μέσα» στην πόλη, όπως εδώ, διότι μόνο έτσι εξυπηρετείται το σύνολο, δηλαδή οι περισσότεροι και όχι μία μειοψηφία. Οι έχοντες όμως στα χέρια τους τις τύχες μας, Δήμαρχοι και άλλοι αρμόδιοι, δεν ρώταγαν πριν πάρουν θέση στο θέμα; Διότι όταν κατέχεις ένα αξίωμα οφείλεις να γνωρίζεις τις δυνατότητες τις επιπτώσεις και άλλα τινά επί του θέματος πριν τοποθετηθείς, εκτός και αν απλώς ψηφοθηρείς, υποσχόμενος «ποτάμια και γεφύρια».
Εκεί όμως που αυτές οι αντικοινωνικές και παράλογες κινητοποιήσεις έχουν υπερβεί κάθε όριο είναι στην Αθήνα και ιδιαίτερα στο 4ο Δημοτικό Διαμέρισμα, όπου ορισμένοι κάτοικοι και πολλοί που απλώς έχουν ιδιοκτησίες τις οποίες θέλουν να αξιοποιήσουν, έχουν μπλοκάρει τα έργα αναβάθμισης, τόσο του σιδηροδρομικού διαδρόμου από το Ρουφ στις Τρεις Γέφυρες, όσο και του Κεντρικού Σταθμού της Αθήνας στο χώρο του Σταθμού Λαρίσης.
Τα έργα αυτά δεν αποτελούν μια απλή παρέμβαση για την εξυπηρέτηση μιας περιοχής, αλλά είναι απαραίτητα για την αξιοποίηση όλων των μέχρι σήμερα και επί μία 15ετία, δαπανηθέντων κονδυλίων, τόσο του Προαστιακού Σιδηροδρόμου της Αθήνας, όσο και του υπεραστικού δικτύου. Διότι χωρίς έναν σύγχρονο σταθμό, με πολλαπλάσιες αποβάθρες από ότι σήμερα, είναι αδύνατη η δρομολόγηση των απαιτούμενων για την εξυπηρέτηση των Αθηναίων και των άλλων ταξιδιωτών τραίνων, τώρα που οι σύγχρονες υποδομές το επιτρέπουν. Αδύνατη όμως είναι και η κυκλοφορία όλων αυτών των τραίνων αν δεν εκκινεί ένας τετραπλός διάδρομος από τον σταθμό Λαρίσης. Ο σταθμός αυτός, ο οποίος παραμένει σε δυναμικότητα περίπου όπως όταν κατασκευάστηκε, το 1904, όταν όμως κυκλοφορούσαν το πολύ 8 τραίνα ανά κατεύθυνση την ημέρα, σήμερα πρέπει να μπορεί να διακινεί πάνω από 150 τραίνα την ημέρα προς κάθε κατεύθυνση, μαζί με τα Προαστιακά..Με την αναστολή της κατασκευής όμως των απαραίτητων έργων ο σιδηρόδρομος δεν μπορεί να διακινήσει τους επιβάτες που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν το τραίνο, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μπλοκάρισμα των δρόμων, την μη μείωση των ατυχημάτων, την μη αποσυμφόρηση των δρόμων από τις νταλίκες και τα βαρέα φορτία. Ποιος όμως παίρνει τις ευθύνες για αυτή την ταλαιπωρία των πολλών και για τις χαμένες ζωές; Οι λίγοι που φωνασκούν, μεταξύ των οποίων και μερικοί που για μικροσυμφέροντα επικαλούνται (αντιδεοντολογικά) την θέση τους που το σύνολο, μέσω των θεσμών της Πολιτείας, τους ανέθεσε για να το εξυπηρετούν και να το προστατεύουν; οι Δήμαρχοι; οι Βουλευτές; Ποιοί τέλος πάντων. Η ψηφοθηρία έχει πολλούς πατέρες, η ευθύνη κανέναν.
Σε μία οργανωμένη κοινωνία όλοι οφείλουμε να ανεχόμαστε οχλήσεις ή ζημίες, απαραίτητες για την εξυπηρέτηση των πολλών. Μία πόλη, ειδικότερα, δεν είναι δυνατόν να στερείται βασικών λειτουργιών της, όπως Δημόσιες Υπηρεσίες, τα Δικαστήρια τις τα θέατρα και τις άλλες Πολιτιστικές δραστηριότητες, τα Μουσεία, τους σταθμούς τραίνων και λεωφορείων κλπ, προς χάριν ολίγων, όταν μάλιστα η όχληση δεν είναι σοβαρή ή την γνώριζαν πριν εγκατασταθούν εκεί. Μήπως θα έπρεπε να ξέρουν ότι η ανεξέλεγκτη αύξηση της κυκλοφορίας και της μόλυνσης, που συνεπάγεται η κατάργηση μιας σιδηροδρομικής γραμμής, οχλούν και βλάπτουν λιγότερο;
Διερωτόμαστε όμως γιατί αυτή η ευαισθησία αποκλειστικά και μόνο για τον σιδηροδρομικό διάδρομο, τον μοναδικό που διασχίζει και εξυπηρετεί το πολεοδομικό συγκρότημα της Πρωτεύουσας, όταν σειρά από λεωφόρους, αυτοκινητοδρόμους και άλλες οδούς το αποκόπτουν στα δύο (Συγγρού, Κηφισού, Κηφισίας, Αττική Οδός κλπ) τραυματίζουν βάναυσα το περιβάλλον και ρυπαίνουν, περισσότερο από ότι ο σιδηρόδρομος, ιδίως ο ηλεκτροκινούμενος σιδηρόδρομος, χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς ή να ζητά την κατάργησή τους και την υπογειοποίησή τους; Μήπως γιατί αυτοί οι άξονες διευκολύνουν την ασύδοτη χρήση του μυθοποιημένου Ι.Χ. μας; Και όμως, ένας δρόμος μετακινεί και εξυπηρετεί πολύ λιγότερους ανθρώπους από ότι μία σιδηροδρομική γραμμή, αφού, στατιστικά, κάθε Ι.Χ. μεταφέρει, κατά μέσο όρο, 1, 5 έως 2 επιβάτες το πολύ, ενώ ένας σιδηροδρομικός συρμός μπορεί να μεταφέρει πάνω από 1000 επιβάτες, που σημαίνει ότι η ζημία από την ύπαρξή του σιδηροδρομικού διαδρόμου αντισταθμίζεται επαρκώς αφού, εκτός των άλλων, ανακουφίζονται οι οδικοί διάδρομοι, επιτρέποντας έτσι την μείωση της καταστροφής του πρασίνου που θα προκαλέσει η κατασκευή και νέων οδικών αξόνων. Θα πρέπει δηλαδή να είμαστε μία θλιβερή εξαίρεση σε όλη την Ευρώπη, στην οποία τα τραίνα αναχωρούν από το κέντρο της πόλης και την διασχίζουν χωρίς διαμαρτυρίες, περιφρονώντας και τις χιλιάδες των συμπολιτών μας που θα βελτίωναν, με αυτό τον τρόπο, την ποιότητα της ζωής τους;
www.sfs.gr
www.sfs.gr
